Estne parata navicula piscatoria?

Non navicula, sed ratis est.

Nonne hoc est aliquatenus periculosum?

Manere est periculosius.

Bonum iter tibi exopto.

Fortasse diu inter nos non videbimus.

Numquam inter nos revidebimus.

Constitui, ut in Sicilia pergam hosti resistere. Omni pretio.

Hoc ineptumst.

Hastas abicis.

Rem pensito. Si nos defenderimus, interitus noster fiet etiam cruentior. Quod licet sit gloriosum, sed cui bono? Quid accendamus mundum, qui iam perditus est?

Ergo non vis Ream nubere illi Caesari Runcinae?

Nolo.

Neque vis mecum in Siciliam ire?

Imperator non fugit.

Lues capite.

Fiat sane. Itaque iam nunc agitandumst quasi capite orbatus sim?

Nunc ex viginti annis matrimonio coniuncti sumus, Romule.

Quid memoras hanc rem formidulosam?

Quondam inter nos amavimus.

Bene scis te mentiri.

Ergo me non in matrimonium duxisti, nisi ut fieres Imperator?

Certe.

Hoc audes mihi coram ingerere?

Scilicet. Conubium nostrum erat horribile, sed ne uno die quidem studui te nefarie celare causam, qua te uxorem duxeram. Ego te duxi, ut fierem Imperator, et tu mihi nupsisti, ut fieres Imperatrix. Tu facta es uxor mea, quia ego ortus sum e Romana gente nobilissima, tu es filia Caesaris Valentiani et servae. Ego te feci legitimam, tu mihi coronam dedisti.

Ergo nos unus altero eguimus.

Rem acu tetigisti.

Ergo tibi quoque officium est mecum in Siciliam ire. Nos officiis inter nos coniuncti sumus.

Mihi nullum iam officium est in te. Tibi dedi, quod a me volueras. Facta es Imperatrix.

Ergo nihil est, quod mihi obicias. Nos ambo aequum fecimus.

Non aequum fecimus. Id quod ego feci et illud, quod tu fecisti, infinite inter se differunt.

Hoc non intellego.

Tu mihi nupsisti ambitione. Tu omnia facis ambitione. Nunc quoque ambitionis causa non vis discedere a bello perdito.

Ibo in Siciliam, quia amo patriam meam.

Tu nullam patriam novisti. Quod tu amas, est idea civitatis a sensibus sevocata, qua factum est, ut nubendo fieres Imperatrix.

Sit ita. Quidni dicam verum? Quidni nos sincere colloquamur? Sum ambitiosa. Ego nihil maioris aestimo nisi potestatem imperialem. Ego sum proneptrix luliani, ultimi Imperatoris magni. Inde glorior. At tu quis es? Filius patricii qui decoxit. Tu quoque ambitiosus es, alioquin non ascendisses ad honorem Imperatoris Imperii universalis et mansisses talis homuncio, qualis fueras.

Honoribus assequendis non studui ambitionis, sed necessitatis causa. Id quod finis tibi, mihi via fuit. Ego Imperator factus sum sola prudentia civili.

Heus quando tu umquam fuisti prudentia civili? Spatio viginti annorum, quo tu Imperio praefuisti, nihil fecisti nisi manducasti, potasti, dormitasti, lectitasti, gallinas saginasti. Villam tuam numquam reliquisti, urbem tuam principalem numquam intrasti, pecunia imperialis tam vehementer absumpta est, ut nobis nunc vivendum sit more mercennariorum. Nihil efficere scis nisi facetiis tuis omne consilium tollere, quo quis studet tibi Imperium abrogare. Mendacissimum autem est contendere te agere aliqua prudentia civili. Neronis *megalomania furorque Caracallae redolent maiorem maturitatem politicam quam cupiditas tua gallinas alendi. Tu nulla re praecellis nisi pigritia.

Scilicet. Prudentia mea civilis posita est in mea pigritia.

Non opus erat te Imperatorem fieri, ut pigresceres.

Non consentaneum fuisset, ut pigrarer, nisi munere imperiali praeditus. Hominem privatum pigrari prorsus inefficax est.

At Imperator si est piger, periclitatur civitas.

Viden’?

Quid dicis hoc?

Nunc pigritiae meae causam invenisti.

Omnino non dubito, quin civitas sit necessaria.

Non dubito de civitate, sed de civitate nostra. Quae factum est regnum universale ideoque institutio publica, qua aliae gentes occiderentur, diriperentur, supprimerentur, earumque urbes agrique incendiis vastarentur, usque dum ego Imperator factus sum.

Non comprehendo, quare tu ipse Imperator factus sis, si tam malum esse putas Imperium Romanorum universale.

Imperium Romanorum universale e saeculis nulla alia causa exstat nisi ea, qua exstat Imperator. Itaque ut Imperium tollerem necesse erat me ipsum fieri Imperatorem.

Aut tu deliras aut omnes homines ceteri.

Mihi quidem postremum rectum esse videtur.

Ergo me in matrimonium duxisti, ut deleres Imperium Romanum.

Sola hac de causa.

Ex initio nihil cogitasti nisi Romae esse exitium parandum.

Nihil aliud.

Consulto impedivisti, ne Imperium servaretur.

Consulto.

Partem egisti philosophi cynici et bucconis semper voracis, ut nos a tergo opprimeres.

His quoque verbis rem exprimere potes.

Tu me in errorem induxisti.

Tu errasti eo quod putasti me esse tam cupidum potestatis quam te. Computasti, sed falso computasti.

Tua ratio constat.

Roma peribit.

Tu Romam prodidisti.

Proditor Romae non sum, sed iudex.

Romule!

I nunc in Siciliam. Nihil restat tibi dicendum.

Mi Imperator.

Poculum est vacuum. Infunde iterum.

Tremis.

Ita sane, Maiestas.

Quare?

Maiestas tua non amat me loqui de statu militari.

Scis te a me expressis verbis vetitum esse hoc facere. De statu militari cum nemine loquor nisi cum tonsore meo. Qui est unicus huius rei peritus.

At cecidit Capua.

Hoc autem non est causae, cur profundas vinum Falernum.

Veniam peto.

I nunc cubitum.

Rea principissa cum Maiestate tua loqui desiderat.

Veniat filia mea.

Mi pater.

Veni, mea filia. Considas ad me.

Quid habes mihi dicendum?

Roma periclitatur, mi pater.

Mirum est, quod ipsa hac nocte omnes volunt mecum colloqui de rebus politicis. Oportet hoc fiat inter prandium.

De qua re dicam?

Dicas de iis, quae patri dicenda sunt hora nocturna. De iis, quae tibi sunt proxima, mea filia.

Roma mihi est proxima.

Ergo non iam amas Aemilianum, quem exspectasti?

Quem adhuc amo, mi pater.

At non iam tam ardenter quam prius, non iam ita ut olim eum amasti

Eum plus amo vita mea.

Ergo narra mihi de Aemiliano. Si eum amas, idem plus valet quam Imperium perditum.

Mi pater, sine me nubere Caesari Runcinae.

Ille Runcina, mea filia, placet quidem mihi, quia habet pecuniam, sed nobis dat condiciones, quas non accipio.

Qui Romam servabit.

Hoc quidem movet mihi suspicionem: Fabricatorem bracarum, qui servare vult civitatem Romanam, necesse est mente captum esse.

Nulla alia est ratio, qua patria servetur.

Hoc quidem concedo, aliam rationem non esse. Patria servari non potest nisi pecunia, alioquin est perdita. Nobis eligendus est aut *capitalismus calamitosus aut calamitas capitalis. At tu non potes nubere Caesari Runcinae, tu enim amas Aemilianum.

Debeo eum relinquere, ut serviam patriae.

Hoc est facile dictu.

Patria praevalet omnibus.

Viden’ te nimium studuisse tragoediis pernoscendis.

Nonne patria magis amanda est quam cetera omnia?

Non, eadem minus amanda est quam homo. Imprimis patriae diffidendumst. Nemo facilius fit homicida quam patria.

Pater!

Mea filia!

Heus nullo modo licet deserere patriam.

Debes deserere.

Sine patria vivere non possum!

Potesne vivere sine viro amato? Multo maius et gravius est fidem servare homini quam civitati.

Agitur de patria, non de aliqua civitate.

Patria civitas semper appellatur, cum vitae hominum est insidiaturus.

Roma magna facta est amore nostro patriae absoluto.

At amore nostro Roma non bona facta est. Nos virtutibus nostris saginavimus bestiam feram. Nos magnitudine patriae inebriati sumus tamquam vino, sed nunc absinthiatum est id quod amaveramus.

Patriae ingratus es.

Non ingratus sum, sed dissimilis sum illis tragoediarum patribus heroicis, qui civitati exoptant, ut bene cenet, si filios suos est devoratura. I, nube Aemiliano!

Aemilianus me abegit, pater.

Si animae tuae inest scintilla saltim veri ignis amoris, hoc non seiungeris ab amato tuo. Tu apud eum manebis, etiamsi te abegit, apud eum permanebis, etiamsi est sceleratus. At a patria tua seiungi potes. Si eadem facta est carnificina et receptaculum sicariorum, excute pulverem de pedibus, nam amor tuus patriae est inops.